Uderzająco, szokujący ,,Portret Damy'' Teatru Wybrzeże

Bywają tacy, którzy sądzą, że nie są w stanie zmienić biegu losu bo i tak jest on z góry przesądzony. ,,Portret Damy’’ na podstawie powieści Henry'ego Jamesa jest historią młodej Amerykanki, która poszukuje samej siebie i chce odkryć swoje przeznaczenie przy czym wiedzie dość beztroskie życie, w którym nie brakuje miejsca dla kilku mężczyzn i podróży. Istotą melodramatu nie jest fatum jednej osoby a każdego z bohaterów.

Źródło: http://www.newsweek.pl/g/i.aspx/1200/0/newsweek/635686885535160712.jpg

Zazwyczaj pierwsze wrażenie jest najważniejsze. Wchodząc na Dużą Scenę Teatru Wybrzeże już od samego początku spotykamy się z nie lada zaskoczeniem. Na scenie znajduje się główna bohaterka – Isabel Archer (Katarzyna Dałek)  oraz zespół muzyczny Chłopcy kontra Basia– jest to największy plus tej sztuki. Wykonywana przez nich muzyka jest poruszająca, wręcz można powiedzieć doskonała. Agnieszka i Barbara Derlak zasługują na szczególne wyróżnienie, fenomenalny i przeszywający głos, ogromny ukłon za przepiękną barwę i  czystość oraz doskonałe zdolności muzyczne, które sprawiają, że cały świat dookoła przestaje istnieć.  

Źródło: https://static2.s-trojmiasto.pl/zdj/c/9/141/620x0/1418683-Piekna-scenografia-sliczne-kostiumy-bardzo-dobra-idealnie-dopasowana-do.jpg

Gdy główna aktorka wprowadza widzów do swojego świata i przedstawia im swoją historię wywiązuje się między nimi pewna interakcja. Można odnieść wrażenie, że prowadzi z nimi pewnego rodzaju ,,dialog’’.  Jednym z kluczowych elementów scenografii jest wyświetlana u góry niema projekcja filmowa, która kilkakrotnie powtarza się podczas spektaklu.  

Źródło: https://www.teatrwybrzeze.pl/assets/aktualnosci/portret-damy-wsrod-najlepszych/_resampled/ScaleHeightWyIxMDAwIl0/portret-damy-wsrod-najlepszych-11.jpg

W pierwszym akcie mamy styczność z groteską. Każda scena odgrywana przez aktorów bawi i przeraża jednocześnie. Na ogromne oklaski zasługuje tu Małgorzata Bajner, która wcieliła się w rolę Służącej oraz Piotr Biedroń, który zagrał jednocześnie Lorda Warburtona i Caspara Goodwooda, jednakże to Katarzyna Z. Michalska jako Henrietta Stackpole zdobyła moje serce doskonałą grą aktorską i charyzmą.

Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=8Jaroms1sSo

Sylwia Góra-Weber miała trudny orzech do zgryzienia jako Madame Serena Merle, która jako kobieta o dość trudnym charakterze i bijącym na każdą stronę seksapilu w drugim akcie została pozbawiona ubrań i onieśmielała widzów swoją nagością. Jednakże nie tylko ona, Marek Tynda jako Gilbert Osmond także odziany był w dość wyzywający sposób. Dla osób, które preferują roznegliżowanie w teatrze jest to idealny spektakl, są natomiast ludzie, którzy nie tyle nie tolerują, co tego nie lubią. Sama nie miałabym nic przeciwko, gdyby w owych scenach nie uczestniczyła mała, 10-cio letnia dziewczynka – Roksana Grulkowska jako Pansy Osmond. 

Źródło :https://d-pt.ppstatic.pl/k/r/1/e3/1c/555da2c9b67f1_o.jpg?1441860993

 Zgrzeszyłabym nie wspominając o poruszającym Michale Jarosie, który zagrał jednego z mężczyzn ciekawych losów Isabeli i kochających ją – Ralpha Touchetta, Jakubie Mrozie odgrywającym rolę nieszczęśliwego młodzieńca,Edwarda Rosier, którego status społeczny nie pozwala być z ukochaną Roksaną oraz Krzysztofie Matuszewskim odgrywającym role Daniela Touchetta, Hrabiny Gemini (fantastyczne wcielenie się w rolę kobiecą) oraz Ducha Daniela.

Źródło : http://twinn.pl/galerie/1340/oryginal_f1041_227_(TL-1)_12.jpg

Sztuka sama w sobie jest dość specyficzna, niestety nie posiada ona głębszego dna, wszystko jest podane jak na tacy, a czasami warto jednak poukrywać pewne treści tak, aby dać widzowi i jego wyobraźni pole do popisu. Doskonała muzyka, niebanalna scenografia, która przypadła mi do gustu (meble z okresu klasycyzmu) i fantastyczna gra świateł zdecydowanie ratują spektakl w moich oczach.